6.مونسِ تنهایی هایم

مونس اسم گلدانه بی نوای شمعدونی ام است...طفلک دارد میمیرد... مثل دله من....برگهایش دارند زرد و خشک میشوند به اصطلاح علمی تر دارند نکروزه میشوند..دلیلش هم شاید کمبود یکی از عناصر معدنی مثلا پتاسیم یا آهن یا چیز دیگر باشد...دراز کشیده ام روی زمین پاهایم را گذاشته ام روی مبل دستهایم را گذاشته ام زیر سرم و به جای تلوزیون به مونس چشم دوخته ام و با خود میگویم:شایدم از این که این روزها دل و دماغ حرف زدن باهاش رو ندارم مریض شده....بهش میگم میدونم مثل قبل بهت محبت نمیکنم...بهت نمیرسم..حوصله ت رو ندارم....باهات حرف نمیزنم...میدونم...منو ببخش...میبخشی؟؟؟

دلم برایش میسوزد...مونسه بیچاره ی من

4.شعر

"بهم گفتی خدا حافظ !

منم میگم خدا سعدی !

که روی غنچه ی لبهات بشینه طرحِ لبخندی !!!

بهم گفتی خدا حافظ

منم میگم خدا عطار !

بدون جاوید میمونه نخستین لحظه ی دیدار !!!

بهم گفتی خداحافظ

منم میگم خداسهراب

خوشا آغوش داغ تو ، خوشا آن لحظه های ناب !

بهم میگی خداحافظ

منم میگم خدا خیام

نشسته داغ آتیش لبت ، رو صفحه ی لبهام !

بهم میگی خداحافظ

منم میگم خداجامی

امیدوارم نشی هرگز اسیره تیره فرجامی !

بهم میگی خداحافظ

منم میگم خدا نیما

منم عاشقترین عاشق ، بدونِ تو تک و تنها

شاعر:ناشناس

2.ساده مثل برگهای درخت نارنج

تنها دلخوشی های کوچک این روزهایم یک قُمری و یک گلدان فلفل ,یا همان فلفل بانوست...قُمری ای که روی درخت نارنج لانه کرده است و فلفل بانویی که فلفل های ریزه قرمزه خوشرنگ داده است...عصرها میروم روی پله های بالکن مینشینم..دستم را تکیه گاه چانه ام میکنم و به چشم سیاه کوچکه قُمری خانم خیره میشوم او هم از لا به لای برگ های درخت نارنج هی سرک میکشد و نگاهم میکند ...فلفل بانو را گذاشته ام کنار حوض ..چشمم که به فلفل های نُقلی و قرمزش می افتد لبخند میزنم...این ها تمام دلخوشی های این روزهای من است....